NFC چیست و چطور گوشی را به کارت اعتباری برای پرداخت وجه تبدیل می‌کند؟

NFC یا Near Field Communication تراشه‌ای است که ارتباط بی‌سیم الکترومغناطیسی با برد چند سانتی‌متر ایجاد می‌کند و از آن برای انتقال اطلاعات استفاده می‌شود.

یکی از کاربردهای متداول NFC تبدیل گوشی به کارت اعتباری برای پرداخت وجه است.

آینده‌ی کارت اعتباری در سایه‌ی NFC شکل می‌گیرد

کارت اعتباری چند سالی است که در ایران هم مثل سایر کشورها متداول شده و مراحل خرید و پرداخت را ساده کرده است. تکنولوژی بعدی که تدریجاً نه تنها جای سیستم پرداخت فعلی بلکه جای کارت ویزیت ، اسکن اثر انگشت و موارد مشابه را می‌گیرد، همان چیزی است که این روزها به نام NFC می‌شناسیم. NFC هم مثل بلوتوث و وای-فای یک روش ارتباط بی‌سیم است و برد بسیار کمی هم دارد. در حال حاضر سرویسی مثل Apple Pay یا Samsung Pay از NFC برای تبدیل گوشی به کارت اعتباری استفاده می‌کنند. در ادامه با NFC و کاربرد آن در عرصه‌ی پرداخت وجه بیشتر آشنا می‌شویم.

NFC چیست؟

NFC معمولاً به شکل یک تراشه‌ی مستقل در کالبد گوشی‌های امروزی، نه فقط رده‌اول‌ها بلکه میان‌رده‌ها وجود دارد. NFC از نظر لغوی به معنی ارتباط میدان نزدیک یا همان Near Field Communication است و به عبارت دیگر بردی در حد وای-فای یا بلوتوث ندارد.

میدان الکترومغناطیسی ارتباط بین تراشه‌ی NFC گوشی شما و تراشه‌ی NFC دستگاه‌های پرداخت وجه را برقرار می‌کند و خوشبختانه از چند سانتی‌متری گوشی و ترمینال پرداخت، فراتر نمی‌رود.

پس از اینکه دستگاه دریافت وجه اطلاعات حساب شما را دریافت کرد، فرآیند برقرار ارتباط با بانک پذیرنده‌ی وجه آغاز می‌شود. این مرحله نظیر همان مراحلی است که این روزها با مراجعه به فروشگاه‌ها انجام می‌شود. به عبارت دیگر حساب شما باید موردتأیید باشد و وجه کافی در آن موجود باشد و سپس با تأیید شما (در حقیقت گوشی شما) اجازه‌ی برداشت وجه صادر می‌شود و بانک پذیرنده، مبلغ موردنظر را دریافت می‌کند. البته برای کاهش ارتباطات فرآیند انتقال وجه در همان لحظه صورت نمی‌گیرد و صرفاً در سیستم ثبت می‌شود. در پایان روز و شاید در روزهای آتی، وجه واقعاً از حسابی به حساب دیگر منتقل می‌شود.

NFC چند لوگوی مختلف دارد ولیکن لوگوی معروف آن چیزی است که در تصویر زیر مشاهده می‌کنید:

تکنولوژی‌های کیف پول آنلاین و سه راهکاری متفاوت

تفاوت تکنولوژی‌های کیف پول آنلاین در این است که اطلاعات حساب کاربری شما به چه صورت ذخیره می‌شود. برخی اطلاعات را روی سخت‌افزار گوشی شما ذخیره می‌کنند و برخی آن را روی سرویس‌های ابری قرار می‌دهند و در زمان پرداخت، نسخه‌ای رمزگذاری شده از آن را به عنوان بلیط یا ژتون به گوشی شما تحویل می‌دهند. برخی هم دو روش فوق را ترکیب می‌کنند و در واقع اطلاعات حساب را روی گوشی ذخیره کرده و در هنگام پرداخت، به شکلی برخورد می‌کنند که تنها ژتون قابل دسترسی است و نه شماره‌ی حساب واقعی شما.

Apple Pay و Samsung Pay

گلکسی اس6 و آیفون 6 و برخی گوشی‌های قدیمی‌تر اطلاعات حساب شما را به صورت ایمن در خود نگه می‌دارند. در زمان پرداخت وجه، اطلاعات از طریق تراشه‌ی NFC به ترمینال ارسال می‌شود و در قدم بعدی، یک کریپتوگرام یا پیام رمزگذاری شده ایجاد می‌شود. کریپتوگرام به بانک منبع می‌گوید که ژتون موردنظر به کدام شماره حساب واقعی مربوط است. اما نگاهی دقیق‌تر به روش اپل و سامسونگ:

زمانی که برای استفاده از اپل پی ثبت نام می‌کنید، شماره واقعی کارت اعتباری شما روی آیفون ذخیره نمی‌شود بلکه روی سرویس‌های ابری اپل قرار می‌گیرد. شبکه‌ی بانکی در تعامل با سرویس‌های ابری اپل، ژتون‌هایی صادر می‌کند و به جای شماره‌ی واقعی از همین ژتون‌ها استفاده می‌شود. ژتون‌های موردبحث فقط و فقط با گوشی آیفون شما هماهنگی دارند و از این رو اگر کسی آنها را به سرقت ببرد هم نمی‌تواند از آن استفاده کند. کشف شماره‌ی واقعی کارت اعتباری هم غیرممکن است چرا که ژتون حاوی اطلاعات رمزگذاری شده است.

و سامسونگ پی، روش کار اندکی متفاوت است. سامسونگ هم ژتون ایجاد می‌کند و ژتون‌های ایجاد شده را معمولاً فقط یک بار می‌توان استفاده کرد. در محصولات سامسونگ هم اطلاعات ژتون روی بخشی از سخت‌افزار که امنیت بالایی دارد ذخیره می‌شود و گاهی در بخشی از حافظه‌ی گوشی که محیط ایمن اجرایی نام دارد، ذخیره می‌شود.

بانک شما برای استفاده از اپل پی یا سامسونگ پی، هزینه‌ی اندکی به عنوان هزینه‌ی تراکنش به اپل یا سامسونگ می‌پردازد. فروشگاهی که از این سرویس‌ها استفاده می‌کند هم ملزم به پرداخت اندکی هزینه به بانک شما خواهد بود. بانک‌ها می‌توانند از سرویس اپل یا سامسونگ هم استفاده نکنند؛ در این صورت باید بخشی از حافظه‌ی ایمن گوشی در اختیار بانک قرار می‌گیرد، حتی اگر کاربر مایل به استفاده از این روش پرداخت وجه نباشد.

Google Wallet

این هم یک روش دیگر پرداخت وجه به کمک NFC است که روشی متفاوت از سامسونگ و اپل دارد. کاربر می‌تواند شماره‌ی کارت اعتباری خود را در گوگل وَلِت ثبت کند و یا حساب بانکی خودش را به گوگل ولت مربوط نماید. در هر دو صورت گوگل اطلاعات حساب یا کارت اعتباری را روی سرورهایش ثبت می‌کند. اطلاعات حساب روی گوشی اندرویدی ثبت نمی‌شود بلکه گوگل شماره حساب مجازی ایجاد می‌کند، نام این کارت مجازی هم Google Wallet Virtual Card است. کارت مجازی همان نقشی را بازی می‌کند که ژتون بازی می‌کرد به این معنی که با هر بار استفاده، شماره‌ی کارت مجازی هم عوض می‌شود و لذا امکان استفاده از شماره کارت‌های به سرقت رفته، وجود ندارد.

گوگل به جای استفاده از سخت‌افزار ایمن، از تکنولوژی دیگری به اسم شبیه‌سازی کارت میزبان برای ذخیره کردن شماره‌ی کارت روی گوشی استفاده می‌کند. در حقیقت این روش، یک روش نرم‌افزاری برای ذخیره کردن امن شماره‌ی کارت است.

پیدایش کاربری جدید NFC

با توجه به اینکه آیفون 6 یکی از اولین محصولاتی است که کاربرد NFC را گسترش داده، شاید این گونه تصور شود که NFC یکی از اختراعات جدید است. اما در حقیقت NFC قدمت زیادی دارد. حتی مخترع پرداخت به کمک NFC هم اپل نیست، سال‌هاست که NFC و کاربردهای آن تعریف شده است. ایده‌ی اصلی پرداخت وجه به کمک NFC این است که اطلاعات کارت یا حساب روی تراشه‌ای ذخیره شده و از طریق NFC به ترمینال دریافت وجه ارسال شود.

یکی از راه‌های انجام این مهم، استفاده از سیم کارت برای ذخیره کردن اطلاعات است. اگر سازنده‌ی گوشی یا اپراتور تلفن همراه مایل به استفاده از سیستم پرداخت وجه خاص خویش باشد، می‌تواند از NFC SIM یا همان سیم‌کارت NFC استفاده کند و کنترل کامل امور را به دست گیرد. بانک‌ها هم می‌توانند با پرداخت مبلغی به اپراتورهای تلفن همراه از آنها بخواهند که بخشی از حافظه‌ی سیم کارت را در اختیارشان گذاشته و از این طریق سرویس پرداخت خاص خود را راه‌اندازی کنند.

سخن آخر، آینده‌ی NFC واقعاً چگونه خواهد بود؟

کاربری NFC در عرصه‌ی پرداخت وجه به این معنی است که گوشی یا تبلت می‌تواند نقش کارت اعتباری را بازی کند. این نوع کاربرد NFC در حال حاضر در کشورهای مختلف و به شکل سرویس‌هایی مثل گوگل ولت، سامسونگ پی و اپل پی گسترش پیدا می‌کند ولیکن هنوز استقبال گرمی از آن به عمل نیامده است.

آینده‌ی NFC فقط به کاربری خاص آن در بانک‌داری وابسته نیست، به عنوان مثال می‌توان اطلاعاتی مثل آنچه روی کارت ویزیت درج می‌شود را هم از طریق تراشه‌ی NFC به گوشی‌های بسیار نزدیک منتقل کرد. تصور کنید که به جای دادن کارت، گوشی خود را به گوشی شخص دیگری می‌چسبانید و اطلاعات منتقل می‌شود. این کاربری و کاربردهای دیگر موجب شده که سازندگان گوشی و تبلت حتی در محصولات رده متوسط هم از NFC استفاده کنند.

اینتوتک