فرمت کردن سریع یا Quick Format تفاوت‌هایی با فرمت آهسته دارد که امکان بازیابی داده‌های حذف شده را افزایش میدهد.
در ادامه به تفاوت Quick Format و Normal Format و روشی برای اطمینان از حذف کامل داده می‌پردازیم.
برای ریکاوری یا بازیابی اطلاعات هارددیسک ، فلش‌درایوهای یو‌اس‌بی و SSD ابزارهای مختلف داریم که کم و بیش داده‌های حذف شده را بازیابی می‌کنند. گاهی اطلاعات مهم و حیاتی روی دیسک ذخیره شده که باید با نرم‌افزارهای خاصی مثل DBAN به صورت کامل حذف شوند و این سوال پیش می‌آید که چرا فرمت سریع یا Quick Format در این مواقع کافی نیست؟
تفاوت کوییک فرمت و فرمت عادی یا Normal چیست؟
در سیستم عامل ویندوز ویستا و پس از آن، فرمت کردن معمولی یا آهسته، علاوه بر اینکه بیت‌هایی از فضای ذخیره‌سازی را به عنوان بیت خالی علامت‌گذاری می‌کند، عدد صفر را در تمام آنها ذخیره کرده و لذا احتمال ریکاوری به مراتب پایین می‌آید.
در کوییک فرمت، فقط بیت‌ها به عنوان بیت خالی علامت گذاری می‌شوند، از این رو داده‌ی موجود که می‌تواند صفر یا یک باشد، پابرجاست و ریکاوری بسیار ساده.
البته تفاوت دیگری هم بین فرمت معمولی و سریع وجود دارد، در فرمت کردن معمولی، ویندوز فرآیند شناسایی سکتورهای معیوب (اصطلاحاً بد سکتور) را هم در دستور کار قرار داده و تلاش می‌کند مشکلات را برطرف نماید.
با توضیحی که در مورد فرمت کردن معمولی یا آهسته دادیم، این سوال پیش می‌آید که:
آیا برای اطمینان از حذف شدن کامل اطلاعات، باید از نرم‌افزارهایی مثل DBAN استفاده کرد؟
قبلاً دانش‌نامه‌ی اینتوتک مقوله‌ی پلاتر و قطعات داخلی هارددیسک را واشکافی کردیم و با مکانیزم ذخیره‌سازی داده که مبتنی بر القای مغناطیسی است، آشنا شدیم. با فرمت کردن آهسته، تمام بیت‌ها با عدد صفر که چیزی جز یکی از جهات میدان مغناطیسی نیست، علامت‌گذاری می‌شوند ولیکن ممکن است مقداری از اثر مغناطیسی باقی بماند. معمولاً هارددیسک‌های مدرن امروزی، چنین مشکلی ندارند چرا که تراکم خانه‌های حافظه بسیار بالاست و مکانیزم ذخیره کردن بیت‌ها، پیشرفته‌تر است اما در مورد درایوهای قدیمی، هنوز هم احتمال ریکاوری کردن پس از فرمت آهسته وجود دارد.
نرم‌افزار مفیدی مثل DBAN که می‌توانید با مراجعه به سایت سیاره‌ی ویندوز، آن را دانلود کنید، با چند بار پاکسازی بیت‌ها، امکان بازگردانی داده‌های حذف شده را صفر می‌کند.
اینتوتک